Gecenin üçü. Küllüğe basılan son sigaralar ve birazda sen. İnsan yalnız kalınca daha bir düşünmeye başlıyor herşeyi. Gecenin kanatlarından düşen sesler paronayak olmama sebep oluyor belkide. Karanlık öyle uçsuz bucaksız birşey ki. Sokak lambaları sokağı aydınlatmıyor inadına. 


Korku..


 Bu dünyada ki en boktan şey. 

Geçmişe bakıyorum böyle gecelerde . Belki de beraber olsaydık diyorum , tarih bizi yazmayacaktı ama güzel şeyler olacaktı. Bir bakıma olaylar böyle gidiyor ama. Aldığım nefesi bile kaybediyorken seni kaybetmemek ne mümkün. Babamda diyorum annemi kaybetmişti zaten. Böyle avutuyorum biraz da kendimi.  Biraz daha geçmişe gidiyorum.  Düzgün konuşabildiğim zamanları özlüyorum en çok , şimdi öyle sessiz kalıyorum ki. Görsen dayanamaz ağlarsın. 


Fazla da hayal kuramıyorum senden sonra öyle ya , insan yalnız kaldıktan sonra neyin hayalini kurabilir ki. Yalnız ne yapabilirsin ? Bazı insanlar için düştüğü yerden kalkmak zor meseledir. Zaten güneşin battığı bir yerde insanlar nasıl dimdik  duruyor hala cevabını bulamadığım bir sorudur. 

Hayatım güzel günleri beklemekle geçiyor bu aralar , belki de mutluluk çok daha uzaklarda.

Fazla da birşey istemiyorum zaten , acıttığın kadar canın yansın. Hepsi bu..