Senin gidişin Tanrının beni acılara alıştırma şekliydi. Sonra hiç canım yanmadı. Gittiğin gün , derin bir nefes alıp , sigaramı yaktım şehrin tam ortasında. Gülümsedi Tanrı tüm acılarıma.

Nefes alan her şey canımı yaktığı için , kitap karakterlerine aşık oldum senden sonra. Nasıl olsa sende , kitaplardaki karakterler gibi imkansız değil miydin bu saatten sonra ?

Tek gerçek olan şey , dönmenin gitmekten daha zor olduğudur. Sen zoru seversin , gelsene..

Açılan kapılar ve kapanan kapılar. Hüsrandan öte değil. Zafer benim değil. Zaten kazandığımız gün , kaybettiğimiz gün değil miydi. Her gece kanamak , ne kadar gerçek olabilir ki ? Her gece bir şeylere yetememek , öksüz kalmak gibi bir şey.

Sen hiç geçmiş ile geleceğin arasında kaldın mı ? Bir şeylerin arasına sıkışmak nefes alamamak gibi , sensizken çok böyle oluyor.

İnanır mısın , geçen herkese bizden bahsettim. İnsanları boş ver , şehir bile ağladı bu duruma. Şiirler dönüp aynı yere geldi , iki paket sigarayı hiç ettik boşuna. Bazı şeyleri ben bile çözememişken , insanların çözmesini bekledim çünkü. Bir insan ölmüşken nasıl yanında kalabilir dediler. Belirsizlik çok kötü.. 


Sende haklıydın bir nebze. Suç bendeydi , aldığı nefesi sahiplenemeyen bir adam seni nasıl sahiplensin diki. Fakat nasıl özlediğimi  bilsen sende dayanamaz , dönerdin bana.


Fakat , senin dönmen karanlıktan korkan bir çocuğun , elektriklerin kesilmesini istemesi gibi bir şey , senin dönmen yüksekten korkan bir çocuğun dönme dolaba binmesi gibi bir şey , senin dönmen o derece imkansız birşey.. 



                   

                                           

Anne babası ayrı olan insanlar ikiye bölünür diye okumuştum bir yerlerde , ben senin gidişinle üçe bölündüm. Senden sonra tek karşılıklı yapabildiğim şey nefes alıp , vermek oldu kendimle , hep kitap gibi bir adam olduğumdan bahsederdin sen , tek okuyan kendin olmak isterdin , bencildin ama bu bile ayrı hava katardı tenine. Ben bir kitap gibi yıprandıkça , ilk okuduğu kitapları daha çok sevmeye başladın sen. 

Ben ise sonunu bilmeden dinlediğim şarkılara benzetirdim seni , ne zaman neye kızacağını bilemezdim , aklından neler geçirdiğini anlayamazdım. Hep bir gizli bir şey vardı içinde tuttuğun , hep bir sır olarak kalacak bir şey. Acı veren şeyler.

O kadar kalabalıktık ki biz senle , hep aynı yerlerde yalnız ağlamayı tercih ettik. İçimizde ki acıyı ne söndürebilirdi ki başka ağlamak dışında.

Senli günler bu kadar acıyken , sensiz günlerin  ne denli acıttığını bir düşün isterim. 

Ne sabah oldu senden sonra , ne de boşluk doldu. Bütün kemiklerim kırıldı. Sen gittin , bütün insanlar değişti. Sen gittin , bir tek ben değişemedim. 

Hep öyle olmaz mı zaten ? Herşey güzel başlar ve kötü biter.

Şimdi ise hayat , o çok sevdiğin İstiklal'de bir gece belkide. Bir kadının topuk sesleriyle..

Seninle konuşurken ya da sana yazarken boğazıma düğümlenen bu şeyden bıktım. En çok canımı yakan şey bu belki de bilemiyorum. İnanır mısın ? hala neden bitiğimizi bile bilmiyorum ben. Bilmece de oturmayan parçalar var galiba , ya da mutsuz sonlu hikaye bilemiyorum. Bildiğim tek şey sen beni istediğim şekil de sevemedin. Bundandır sana olan kırgınlığım.

Öyle hızlı akıp gidiyor ki bu aralar her şey , nasıl gittiğini , neden gittiğini bile unuttum. Göğüsümün tam ortasına attığın o yumruktan sonra , sevişmeler bile eylem amacı taşıyor sadece.

Oysa ne de güzeldi o günler. Deniz , gökyüzü , sen ve ben. Nefes alır gibiydi her şey , her şeyin hoş bir güzelliği , her şeyin bir değeri vardı senin yanında. Uzakları görmek isterdin hep sen , denizlerin sonunu , rayların götürdüğü yerleri.

Uzaklara da gittik senle , sen uzakları gördükten sonra yıktın ya beni zaten. Bilirsin , can kırıkları , cam kırıklarından daha çok yakar insanları. Uzun zamandır konuşamıyoruz doğru düzgün , karşıdan karşıya geçerken bile karşılaşmıyoruz artık. Ben o şehre hep bir umutla gelirken , o şehrin bir an da boğma özelliğine şahit oldum.

Nefeslerimiz bile aynı havaya kavuşamıyor iken , bizim senle kavuşma ihtimalimiz ne kadar olabilir ki ?

Sahi sen ne kadar özlüyorsun beni ? Kaldı mı bizden geriye kırıntılar , yoksa kırılan her şeyi süpürdük mü ? Sorular hep can acıtıyor, anlıyorsun , biliyorsun.

Beni soracak olursan , insanlara sorma. Bana yaz , seni özledim de. Kısa bir mesajla , gizli numarayla , kısık bir sesle. Bilirim iyi olduğumu bilmek seni de rahatlatır.

Ben bir kitap karakterine aşık oldum senden sonra. Tütün kokusuna , sararmış yapraklarına. Nefes alan herşey canımı yakmaya başladı yine senden sonra..